W WIELKIM POŚCIE 2025 ZABIERAMY WAS DO PAPUI-NOWEJ GWINEI. POZNAJCIE KOBIETY UCZĄCE SIĘ NA KURSACH ZAWODOWYCH W SZKOLE SALEZJANEK ORAZ NIEŁATWĄ CODZIENNOŚĆ PAPUASÓW. 

Papua-Nowa Gwinea to kraj kontrastów. Z jednej strony zachwyca turkusowym oceanem, rajskimi plażami i bujną dżunglą, z drugiej – w głębi wyspy życie jest pełne wyzwań. Brakuje dróg, prądu, a jedynym źródłem wody często jest deszczówka. Mieszkańcy żyją w systemie klanowym, utrzymując się z rolnictwa i dostosowując codzienność do rytmu słońca.

Na wyspie Nowa Brytania salezjanki pomagają kobietom, które w społeczeństwie schodzą na drugi plan, nie mają takiego dostępu do edukacji jak mężczyźni. Siostry organizują dla nich kursy zawodowe, dając im szansę na lepszą przyszłość. Niestety lekcje często są przerywane przez brak prądu.

Razem możemy to zmienić! Organizujemy zbiórkę na panele solarne i kursy dla kobiet, by mogły zdobyć zawód i utrzymać swoje rodziny.

Każda wpłata to krok w stronę światła – dosłownie i w przenośni. Dołącz do nas!

10495 zł
cel 80031 zł

46
wspierających

PROJEKT 832
NR KONTA DO WPŁAT: PKO BP 50 1020 1169 0000 8702 0009 6032
TYTUŁ WPŁATY: Projekt 832 – Papua

KOMU POMOŻEMY?

UBOGIM KOBIETOM,
SAMOTNYM MATKOM

mieszkankom Kokopo i okolicznych wiosek. Kobietom, które miały ograniczone możliwości edukacyjne i zawodowe. Bez wsparcia, bez stabilnego dochodu, ale z ogromną determinacją, by zapewnić swoim dzieciom lepszą przyszłość lub pomóc rodzicom opłacić szkolne czesne ich rodzeństwa. Niektóre skończyły edukację na 8 klasie szkoły podstawowej. Uczą się na kursach zawodowych prowadzonych przez salezjanki.

DLACZEGO?

NIE MAJĄ PRACY,
A W SZKOLE BRAKUJE PRĄDU

W Papui dziewczęta mają mniejsze szanse na edukację niż chłopcy. W wioskach ukrytych w buszu ich rola często sprowadza się do domowych obowiązków i hodowli świń. Bieda, wczesne ciąże i konieczność opieki nad rodziną to powody dla których rezygnują ze szkoły. Gdy zostają same, nie mają środków na utrzymanie dzieci ani możliwości, by zapewnić im lepszą przyszłość.
Siostry salezjanki organizują kursy zawodowe, które mogą odmienić ich życie. Ale jest jeden problem: brakuje prądu. A bez niego nauka staje się prawie niemożliwa.

JAK POMOŻEMY?

KUPIMY PANELE SOLARNE,
OPŁACIMY KURSY ZAWODOWE

Bez prądu nie ma nauki, a bez nauki – przyszłości. Salezjanki uczą kobiety w Kokopo krawiectwa, gotowania i rękodzieła. Dziewczęta, które ukończyły już kursy zawodowe otworzyły własne warsztaty krawieckie lub zdobyły pracę w miastach, co poprawiło warunki życia ich rodzin.

Wspólnie kupimy panele solarne i opłacimy kursy kolejnym kobietom, by mogły stanąć na własnych nogach. Pomóżmy im działać!

LISTY Z WYSPY
Na wyspie Nowa Brytania pracuje s. Jolanta Kosińska, która od 8 lat wyciąga pomocną dłoń do papuaskich kobiet. W Kokopo razem z całą wspólnotą organizują dla nich kursy zawodowe, prowadzą oratorium dla ich dzieci i uczą w pobliskich szkołach i kolegium. Dzielą piękno, ale i trudy życia na rajskiej wyspie z jej mieszkańcami. Poznajcie lepiej ich codzienność, pracę, którą wykonują i życie pomiędzy rajskimi widokami, a brakiem prądu i dostęp choćby tylko do wody deszczowej.
W przerwie między zajęciami rozmawialiśmy o ich codziennym życiu, gdy byli dziećmi – o tym, jak rano, w soboty i w wakacje pomagali w małych gospodarstwach, zbierali orzechy betelu, a wieczorami uczyli się przy lampach naftowych. Młodzi w kolegium to ci, którym się udało. Ich koledzy i koleżanki w większości zostali we wioskach.
więcej
LIST z 28 marca
Plemię Tolai
A wieczorem? To była istna walka z żywiołem! Lało jak z cebra, a powrót do domu samochodem był prawdziwym wyzwaniem. Deszcz jest potrzebny, ale kiedy zmienia się w taką ulewę, robi się niebezpiecznie.
więcej
LIST z 27 marca
Siostry w deszczu codzienności
Około 6 wieczorem w drodze na Mszę mijałyśmy dzieci, kobiety i rodziny z taczkami, wiadrami… Rzadko widać było mężczyzn. Nawet jeśli są z dziećmi, to nie oni niosą kontenery z wodą ani nie pchają taczek. Tu maczeta to narzędzie dla mężczyzny, a taczka, wiadro, bilum czy miska na głowie – dla kobiety.
więcej
LIST z 19 marca
Maczeta dla mężczyzn, wiadro dla kobiet
Po południu dotarły do nas dwie dziewczyny z Pomio (district) – Elisabeth Kole i Adwick Lailai. Ich podróż trwała dwa dni – najpierw łodzią, potem ciężarówką. To jedno z najbardziej odległych i trudno dostępnych miejsc na Nowej Brytanii. Dziewczyny mają 24 i 25 lat, a ich marzeniem jest nauczyć się gotować, żeby otworzyć mały biznes i pomóc swoim rodzinom.
więcej
LIST z 13 marca
Łodzią i ciężarówką do szkoły
W Tapo natomiast zaczęły się lekcje gotowania i robienia na drutach. Siostra Yen, która wczoraj wróciła z urlopu musi być gotowa do nowych wyzwań. Chętnych sporo, szczególnie tych, którzy chcą robić ''bilumy'' – tradycyjne torby – i lepiej organizować swoją pracę. To daje im nie tylko umiejętności, ale i poczucie niezależności.
więcej
LIST z 10 marca
Rozpoczęłyśmy kursy dla kobiet
Po powrocie z zakupów przyszły do nas cztery dziewczyny z naszej wioski – szukały owoców. W naszym ogrodzie rośnie guawa, co prawda jeszcze nie dojrzała, ale tutaj ludzie lubią twarde owoce. Pozwoliłyśmy im pozrywać to, co znalazły i co udało im się dosięgnąć, a ja wykorzystałam okazję, żeby chwilę z nimi porozmawiać. Dołączyła do mnie s. Duyen. Okazało się, że jedna z nich, Rose Mary, skończyła siódmą klasę, ale nie zaczęła ósmej, bo jest najstarsza z pięciorga rodzeństwa. Jej ojciec zostawił rodzinę, więc ona pomaga mamie w ogrodzie zamiast chodzić do szkoły.
więcej
LIST z 8 marca
Market, Rose Mary i lotnisko
Dzień był intensywny. Najpierw wspólne zgromadzenie studentów i ciała pedagogicznego, potem lekcje, a po obiedzie dwa spotkania na zoomie z siostrami z Port Moresby i Filipin. Zanim jednak rozpoczęłyśmy, trzeba było znaleźć miejsce na dobre połączenie internetowe i mieć nadzieję, że uda się dotrwać do końca spotkania bez zakłóceń. Gdy wszystko się zakończyło, była już 17:00. Jeszcze szybkie zakupy na pobliskim targu, prawie wszystko było już sprzedane i powrót do domu – 20 minut jazdy samochodem.
więcej
LIST z 4 marca
Mój zwyczajny dzień

ODKRYWAJ PAPUĘ-NOWĄ GWINEĘ

PRZYWILEJ, A NIE STANDARD

W miastach szkoły są lepiej wyposażone, nauczyciele mają lepsze kwalifikacje, a uczniowie mają dostęp do internetu i prądu. Na wsiach to zupełnie inna rzeczywistość. Często brakuje nawet podstawowych materiałów, nie mówiąc już o ławkach czy tablicach. Zdarza się, że dzieci uczą się w prowizorycznych budynkach, bez światła i bieżącej wody. Niektóre nie kończą szkoły, bo muszą pomagać rodzinie w gospodarstwie.

CZYTAJ DALEJ

TRUDNE ŻYCIE PAPUASKICH KOBIET

Papua-Nowa Gwinea to kraj, w którym przemoc wobec kobiet jest jedną z najwyższych na świecie. Według raportu Human Rights Watch z 2023 r. jest to „jedno z najbardziej niebezpiecznych miejsc do bycia kobietą lub dziewczyną”. Siostra Jolanta, misjonarka salezjańska, która od lat pracuje w tym regionie, doskonale zna trudności, z jakimi borykają się kobiety w tym kraju.

CZYTAJ DALEJ

CODZIENNOŚĆ W PAPUI

Papuańczycy żyją w rytmie natury, a ich dieta opiera się na tym, co mogą samodzielnie wyhodować lub zdobyć. Podstawę codziennych posiłków stanowią taro, bataty, banany i inne warzywa korzeniowe, które rosną nawet w trudno dostępnych, górzystych rejonach. Ryż, choć dostępny, jest drogi i nie każdy może sobie na niego pozwolić.

CZYTAJ DALEJ

SALEZJANKI W PAPUI

“Kiedy trafiłam na nasze kursy zawodowe, nie miałam nic. Moja rodzina mnie odrzuciła, a ja nie wiedziałam, jak zapewnić byt mojemu dziecku” – mówi jedna z uczestniczek kursu krawieckiego prowadzonego przez siostry. “Dzięki siostrom nauczyłam się szyć, a teraz mam własny mały warsztat i mogę zarabiać na życie. To nie tylko zmieniło moje życie, ale także życie mojego dziecka.”

CZYTAJ DALEJ

© Salezjański Ośrodek Misyjny