Na kenijskiej pustyni Chalbi żyją pasterze należący do plemienia Gabra. W tym miejscu mieszkają również siostry salezjanki, które dla odmiany zajmują się pasterstwem dusz. Codziennie pokonują one dziesiątki kilometrów, aby dostarczyć Słowo Boże i żywność dla dzieci z 11 oddalonych od siebie żłobków. Na swojej drodze często spotykają masajskie kobiety, wyplatające naszyjniki z kolorowych koralików.

Kenia należy do jednych z najbardziej zróżnicowanych językowo i kulturalnie krajów Afryki. Żyje tu wiele plemion różniących się od siebie tradycjami, wierzeniami i wyglądem, a także stopniem otwartości na dobrodziejstwa cywilizacji. Antropolodzy wyróżniają ponad 30 grup, z których każda mówi we własnym języku. Najbardziej znanym kenijskim ludem są Masajowie. Prowadzą oni koczowniczy tryb życia i nie posiadają żadnych dokumentów tożsamości. Do tej pory można ich spotkać w tradycyjnym czerwonym stroju i z dzidą w ręku.

Masajowie to lud nilotycki. Wierzą w jednego boga o imieniu Enkai, który podarował im całe bydło świata. Dlatego wszelkie napotkane krowy traktują jak swoją własność. W przeszłości powodowało to wiele konfliktów między nimi a okolicznymi plemionami, którym Masajowie zabierali stada. Krowy to dla Masajów świętość. Ich liczba decyduje o statucie społecznym i liczbie żon. Krowi nawóz to jeden z budulców masajskich domów, a mleko stanowi główny składnik ich codziennego menu.

Masajowie kultywują rytuał obrzezania, czyli przejścia z wieku dziecięcego w dorosłość. Między 12 a 15 rokiem życia chłopcy przechodzą inicjację i stają się moranami, czyli wojownikami. Samego aktu odcięcia napletka dokonuje eunoto – opiekun duchowy każdego z nich. Rytuałowi towarzyszą kilkudniowe uroczystości, tańce i śpiewy. Jako znak rozpoczęcia nowego etapu w życiu, każdy moran dostaje w prezencie młodego byka.

Masajowie nie są jednak jedynym ludem zamieszkującym tereny Wielkiego Rowu Afrykańskiego. W ich sąsiedztwie żyje grupa nazywana Chamitami. Należy do nich plemię Gabra – nomadzi zamieszkujący północne obszary pustyni Chalbi. Ponieważ tradycyjnie zajmują się wypasem zwierząt, do tej pory prowadzili głównie koczowniczy tryb życia. Obecnie, ze względu na postęp cywilizacyjny i chęć dostępu do wody, szkół i ośrodków zdrowia czy kultu religijnego, częściej prowadzą osiadły tryb życia.

Hrabstwo Marsabit, które zamieszkuje lud Gabra, należy to tzw. „Kenii B”. Warunki do życia nie są łatwe. Okolice stanowi kamienista pustynia bez dróg i elektryczności. Ze względu na brak gruntów rolnych ceny żywności są bardzo wysokie. Posiadanie zwierząt jest jedynym źródłem utrzymania, dlatego dzieci zamiast chodzić do szkół, zostają pasterzami. Dziewczynki są wcześnie wydawane za mąż i zajmują się domem, więc wykształcenie jest poza ich zasięgiem.

W rejonie zamieszkiwanym przez plemię Gabra misję prowadzą siostry salezjanki. Swoje wysiłki skupiają na ewangelizacji, edukacji i wszechstronnej pomocy lokalnej ludności. Pod opieką mają 19 stacji misyjnych, 11 żłobków, pięć szkół podstawowych i trzy średnie oraz ośrodek zdrowia. Na misji w North Horr prowadzą oratorium, przygotowują do sakramentów, zajmują się formacją dzieci, młodzieży i kobiet. Mimo ogromnych wysiłków ze strony salezjanek, często brakuje środków na utrzymanie wszystkich dzieł.

Możesz wspomóc misję w North Horr! Wielkopostna jałmużna ma wielką moc. Twoja zaoszczędzona złotówka może zamienić się w litr paliwa dla misjonarek, porcję warzyw dla dzieci z plemienia Gabra albo piłkę do oratorium. Projekt 493 obejmuje dofinansowanie misji sióstr salezjanek w kilku obszarach. Pierwszy z nich to zakup żywności do żłobków oraz posiłków dla dzieci i młodzieży biorących udział w oratorium, seminariach czy rekolekcjach. Drugi – to środki na pokrycie kosztów transportu, który jest niezbędny ze względu na duże odległości pomiędzy poszczególnymi stacjami misyjnymi, szkołami czy żłobkami. Trzeci dotyczy materiałów ewangelizacyjnych i edukacyjnych, bez których żadna formacja nie byłaby możliwa. Czwarty obszar obejmuje wyposażenie oratorium w piłki, gry, materiały papiernicze i nagrody dla dzieci.

Dorota Pośpiech