We wspólnocie jestem jedną z trzech sióstr, więc gotuję, sprzątam, planuję akcje duszpasterskie i powołaniowe oraz pełnię służbę ekonomki.

Wstrukturach diecezji Bayamo- Manzanillo uczestniczę w spotkaniach Komisji do Spraw Formacji Katechistów (planowanie i formacja ok. 30 osób świeckich które wspierają centra katechetyczne w Manzanillo) i w Komisji Duszpasterstwa Młodzieży (planuję i pracuję z młodymi organizując spotkania diecezjalne i wyjazdy w czasie wakacji).

W parafii wspieram formację studentów medycyny i drugiej grupy młodzieżowej. Prowadzę również katechezę dla dzieci i młodzieży na czterech wioskach i katechezę dla dorosłych na jednej z wiosek.

Pierwszym owocem i darem jest pokój wewnętrzy i wdzięczność, że na Kubie czekał na mnie Jezus. Tu jest moja nowa ojczyzna.

Trudem i jednocześnie darem jest zawsze przezwyciężanie samotności i świadomość że domem misjonarza jest Biblia i Serce Jezusa. W tej części wyspy, w której pracuję nie ma zbyt wielu sióstr i księży. Dlatego, gdy udaje nam się zaplanować wspólne spotkanie przepełnia nas radość i wdzięczność, a serca napełnia entuzjazm jeśli uda się spotkać klimat radości, jedności i braterstwa wypełnia serce nowym entuzjazm.

Długotrwały ateizm promowany prze system polityczny jak również synkretyzm afrokubański (czyli mieszanka wielu wyznań z katolicyzmem) utrudnia prace ewangelizacyjną. Wielu ludzi naprawdę nic nie wie o Bogu i historii zbawienia. Wielu jest spragnionych wiary , ale pozostaje bez systematycznej opieki duszpasterskiej i nie ma doświadczenia wspólnoty Kościoła. Wielkim darem na misjach są wiec relacje z ludźmi, które zawsze pozostawiają ślad w sercu i czasem uczą innego spojrzenia na rzeczywistość.

Kubańczycy są bardzo otwarci, szanują habit zakonny, który „otwiera” mi drzwi i serca wielu ludzi. Jednym z owoców, których doświadczam jest opanowanie języka na poziomie komunikacji. Prowadzę katechezę dla dzieci i młodzieży i czuję się przez nich przyjęta i oczekiwana każdego tygodnia.

Pierwszym owocem i darem jest pokój wewnętrzy i wdzięczność, że na Kubie czekał na mnie Jezus. Tu jest moja nowa ojczyzna.

Trudem i jednocześnie darem jest zawsze przezwyciężanie samotności i świadomość że domem misjonarza jest Biblia i Serce Jezusa. W tej części wyspy, w której pracuję nie ma zbyt wielu sióstr i księży. Dlatego, gdy udaje nam się zaplanować wspólne spotkanie przepełnia nas radość i wdzięczność, a serca napełnia entuzjazm jeśli uda się spotkać klimat radości, jedności i braterstwa wypełnia serce nowym entuzjazm.

Długotrwały ateizm promowany prze system polityczny jak również synkretyzm afrokubański (czyli mieszanka wielu wyznań z katolicyzmem) utrudnia prace ewangelizacyjną. Wielu ludzi naprawdę nic nie wie o Bogu i historii zbawienia. Wielu jest spragnionych wiary , ale pozostaje bez systematycznej opieki duszpasterskiej i nie ma doświadczenia wspólnoty Kościoła. Wielkim darem na misjach są wiec relacje z ludźmi, które zawsze pozostawiają ślad w sercu i czasem uczą innego spojrzenia na rzeczywistość.

Kubańczycy są bardzo otwarci, szanują habit zakonny, który „otwiera” mi drzwi i serca wielu ludzi. Jednym z owoców, których doświadczam jest opanowanie języka na poziomie komunikacji. Prowadzę katechezę dla dzieci i młodzieży i czuję się przez nich przyjęta i oczekiwana każdego tygodnia.