Obecnie pracuję w naszym największym domu w Havanie. Jestem tu ekonomką, administratorką. Mamy żłobek dla dzieci, ale też dość spore gospodarstwo i dom rekolekcyjny, w którym przyjmujemy grupy.

Pierwszym owocem i darem jest pokój wewnętrzy i wdzięczność, że na Kubie czekał na mnie Jezus. Tu jest moja nowa ojczyzna.

Trudem i jednocześnie darem jest zawsze przezwyciężanie samotności i świadomość że domem misjonarza jest Biblia i Serce Jezusa. W tej części wyspy, w której pracuję nie ma zbyt wielu sióstr i księży. Dlatego, gdy udaje nam się zaplanować wspólne spotkanie przepełnia nas radość i wdzięczność, a serca napełnia entuzjazm jeśli uda się spotkać klimat radości, jedności i braterstwa wypełnia serce nowym entuzjazm.

Długotrwały ateizm promowany prze system polityczny jak również synkretyzm afrokubański (czyli mieszanka wielu wyznań z katolicyzmem) utrudnia prace ewangelizacyjną. Wielu ludzi naprawdę nic nie wie o Bogu i historii zbawienia. Wielu jest spragnionych wiary , ale pozostaje bez systematycznej opieki duszpasterskiej i nie ma doświadczenia wspólnoty Kościoła. Wielkim darem na misjach są wiec relacje z ludźmi, które zawsze pozostawiają ślad w sercu i czasem uczą innego spojrzenia na rzeczywistość.

Kubańczycy są bardzo otwarci, szanują habit zakonny, który „otwiera” mi drzwi i serca wielu ludzi. Jednym z owoców, których doświadczam jest opanowanie języka na poziomie komunikacji. Prowadzę katechezę dla dzieci i młodzieży i czuję się przez nich przyjęta i oczekiwana każdego tygodnia.