W San Félix jestem od 2003 roku. Na początku sprawowałem funkcję ekonoma, później byłem proboszczem parafii przy kościele Maryi Wspomożycielki i dyrektorem odpowiedzialnym za salezjańską wspólnotę. Dzień rozpoczynam od Mszy Świętej o godzinie 6. Potem sprawuję sakramenty w parafii, która jest podzielona na trzy części. Na co dzień jestem też z pracownikami.
W Wenezueli robię wszystko, co tylko mogę. Dobre funkcjonowanie całej parafii przynosi mi wiele radości i zadowolenia. Cieszę się, gdy przychodzą dzieci i młodzież. Mają tu lekcje religii i widzę, że robią postępy w nauce. Także dorośli zbierają się w każdą środę, o 16.30. Po południu spotykam się z odpowiedzialnymi za grupy parafialne, by wiedzieć, w jaki sposób mogę nieść pomoc. Staram się odpowiedzieć na ich potrzeby, poznać ich i budzić wzajemne zaufanie. Wciąż myślę o nowych projektach… Często bowiem nie mogę zrobić tego, o co proszą – nie jestem w stanie sprostać naglącym, trudnym sytuacjom i to jest moim wielkim zmartwieniem.

Ludzie tutaj są głodni, przeważnie jedzą tylko dwa posiłki w ciągu dnia. Ten brak żywności powoduje, że wielu kradnie. Tak bardzo się cieszę, gdy mogę dać im coś do jedzenia! Tutaj jednak w ogóle nic nie można zrobić bez pomocy z zewnątrz, bez Waszej pomocy. Jestem bardzo wdzięczny za tę pomoc! Szkoda, że nie możecie zobaczyć tego, co tutaj dzięki Wam powstało!

W parafii gdzie teraz pracuję w San Felix, u Maryi Wspomożycielki Wiernych, istnieje grupa charyzmatyczna. Zawsze we wtorek jest takie nabożeństwo, od godziny trzeciej do około wpół do szóstej, bo potem zaczyna się różaniec. Przychodzą na to spotkanie chorzy. No więc tam mogłem zobaczyć wiele nawróceń i wiele jakiś wspaniałych rzeczy.