Przez 15 lat byłam zaangażowana w pracę katechetyczną: formację katechetów, formację z katechumenami. Pełniłam też funkcję ekonomki na misjach. Przez ostatnich 6 lat odpowiedzialna byłam za szkołę zawodową na naszej placówce w Abidjanie na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Na placówce oprócz centrum zawodowego prowadzimy też dom dla dziewcząt zagrożonych ulicą. Szczęśliwie się składa, że co roku dziewczęta, które składają egzamin państwowy, zdają go w 100%. Daje to nam motywację do pracy i potwierdzenie, że nasze działanie przynosi coś dobrego. Obecnie jestem w miejscu, gdzie zaczynałam moją posługę misyjną w Afryce Zachodniej. Pracuje na placówce w głębi buszu, w Duékoué, gdzie jestem dyrektorką szkoły oraz odpowiedzialną za funkcjonowanie wspólnoty. W ciągu dnia pracuję w szkole, głównie zajmuję się problemami szkoły i sprawami administracyjnymi. Ale staram się jak najwięcej przebywać w pracowniach, krawieckiej i innych, żeby motywować nasze uczennice do nauki, zachęcić, pochwalić, zauważyć postępy, podpowiedzieć coś nowego. Po szkole zaglądam do przychodni i pytam, co tam się w ciągu dnia wydarzyło czy był jakiś trudniejszy przypadek, a później jeszcze odwiedzam internat. W soboty mamy katechezę, rano dla dzieci, a popołudniu dla młodzieży. Popołudniu mamy też spotkania różnych grup w parafii. Próbujemy też zorganizować spotkania z mamami na wioskach, gdzie uczymy je jak wychować dzieci, jak wprowadzać dziewczynki w tajniki życia. Potem one przekazują wiedzę na temat życia dzieciom, mamy robią to najpiękniej.

Myślę, że tych cudów jest dużo, może nie zawsze je się zauważa. Ale kiedy po iluś tam latach wracają osoby, które mówią, że tutaj były przygarnięte. Mamy nawet kilka dziewcząt, które dzisiaj są naszymi współpracownicami. Zdarza się, że ktoś nam mówi, że kiedy była mała i została oddana do innej rodziny, została później przygarnięta przez siostry. Od nas się czegoś nauczyła i dziś jest niezależna, prowadzi swoją działalność. Od czasu do czasu przyjeżdża do nas by świętować z dziewczętami, które teraz są u nas. To jest właśnie cudem.

Innym cudem jest np. chłopiec z Togo, który od małego był wspierany przez Adopcję na Odległość z Polski. Dzisiaj ten chłopiec jest człowiekiem zawodu, nauczył się kłaść kafelki i naprawdę dobrze pracuje i godnie zarabia. Zapraszany jest do innych krajów, gdzie może pracować. A z nami utrzymuje kontakt. Zawsze jest wdzięczny i szczerze mówi, że dzięki też tej pomocy, którą otrzymał gdy był młody i nie miał warunków, bo taty nie było, mama była sama, dzisiaj jest kimś, kto może zarobić na swoją rodzinę. Niedawno się ożenił. Cudem są dla mnie te sytuacje i to, że te osoby umieją docenić to dobro, które otrzymały.

Moje szczere i z całego serca podziękowanie, bo od 20 lat jak jestem na misjach, zawsze, zawsze byłam wspierana przez modlitwę i pomoc materialną. Praktycznie od kiedy zaczęła się Adopcja na Odległość (Togo było moją pierwszą placówką, która otrzymała tą łaskę) do dzisiaj jest to dzieło kontynuowane. Z całego serca Wam dziękuje. Brak mi słów by wyrazić wdzięczność darczyńcom, za wierność i zaufanie. Pieniądze staramy się naprawdę przeznaczyć na pomoc dla tych ludzi, dla młodzieży. Obiecuje, trwam i nadal będę trwać w mojej modlitwie i wdzięczności dla wszystkich dobrodziejów.

Z takim pokornym skłonem w Waszą stronę się zwracam, jeżeli możecie kontynuować pomoc misjonarzom to bardzo Was o to proszę. I jeżeli możecie dzielić się Waszą radością z tej pomocy innym, proszę mówcie o tym, żeby coraz więcej ludzi mogło mieć tą radość podzielenia się z innymi. Dziękuje Wam bardzo!