Pracuje w Peru, Ameryce Południowej już od 20 lat, przez 18 lat byłem misjonarzem w dżungli amazońskiej. Pracowałem z czterema plemionami Indian, które zamieszkiwały parafię: Shawi, Awajun, Chapra i Kandozi oraz tzw. ribereños, czyli metysi. Większość czasu spędzałem poza domem na rzekach, pływając na łódkach i peque-peque (rodzaj drewnianej łodzi). Odwiedzałem ponad 160 wiosek, które są rozsiane po całej parafii (która obejmuje obszar ok. 22 tysięcy km²).

Później przez rok byłem misjonarzem w górach, w Andach, w parafii Quebrada Honda. Decyzja Cusco. A od tego roku pracuję w Limie, stolicy Peru. Jestem wikariuszem inspektora. Pracuję tutaj, ale moje serce zostało na misjach, szczególnie w górach i każda postawiona mi kawa będzie przeznaczona właśnie na tę parafię w Quebrada Honda na dzieci z 2 domków, które tam są. W jednym mieszka ok. 60 dziewczyn z wielu wiosek, oddalonych, zagubionych w Andach, a w drugim – ponad 80 chłopaków.

Dla mnie misja, dla mnie to całkowicie zdanie się na Pana Boga i chęć służenia Jemu i ludziom, tam gdzie On pośle.

Misja zmieniła moje spojrzenie na ewangelizację, na drugiego człowieka, jego potrzeby. Otworzyła moje serce na bliźniego. Nauczyła pokory, cierpliwości, czekania i nadziei. Owoce? Powolne zmiany w zachowaniu, w spojrzeniu na świat ze strony wiernych, którzy uczestniczą w nabożeństwach w kaplicy. Obecność wśród ludzi daje im pokój, nadzieję. Często dziękują za obecność, słowa otuchy, sakramenty. Umacniają swoją wiarę i ufność w Chrystusa. Z Nim zmieniają swoje zwyczaje i postawy. Przy Nim nie muszą się obawiać czarowników, ich klątw i zaklęć, a trudności materialne stają się drugorzędne.

Przykładem dobra jest Eryk. Nie mógł się uczyć, dużo pracował, ale nie wychodziło mu. Zaproponowałem mu przystąpienie do programu Adopcja na Odległość. W tym roku odebrał dyplom, został oficjalnie nauczycielem. Pomaga swojej mamie, może pomaga swoim braciom. Najważniejsze, że ma stałą pracę.

W górach tam gdzie byłem i tam, gdzie będzie przeznaczona pomoc dla ludzi z akcji „Postaw kawę misjonarzowi”, jednym z większych wyzwań była pomoc starszym ludziom. Jest tam sporo starszych osób, które żyją same. Dlatego pomagaliśmy im, kupowaliśmy jedzenie, pomagaliśmy w drobnych, czasami większych, naprawach w domu, jak na przykład, żeby mieli wodę i żeby naprawić część domu, i później też w zakupie lekarstw. Z góry Wam dziękuję za wszelką pomoc.

Z góry dziękuję za okazaną pomoc! Każda złotówka, euro, dolar są cenne i zostaną dobrze wykorzystane! Pamiętam o Was w mojej modlitwie i Eucharystii. W każdej kaplicy modlą się za Was, myślą o Was i dziękują, choć Was nie znają. Wierni z naszej parafii są wdzięczni za Waszą pomoc i za okazane serce.

Czasami człowiek zastanawia się jak na misjach pomagamy? W czym konkretnie? Myślę, że w dżungli najpiękniejszą sprawą, którą udało się zrobić to była ta Adopcja na Odległość, gdzie wielu ludzi mogło i nadal może uczyć się dzięki Waszej pomocy.