Chyba nikt tak dobrze nie zna uczucia głodu, jak Etiopczycy. Z powodu klęsk żywiołowych, ekspansji innych ludów, walk, dotykała ich klęska głodu.
Od października 2018 roku w Etiopii trwa susza. Okresy bez opadów deszczu są coraz dłuższe i częstsze. Po nich przychodzą ulewy, które powodują powodzie. Teraz ten kraj zmaga się z szarańczą, która niszczy wszystko, co pozostało. W Etiopii kryzysy przychodzą bardzo często. Poprzednia susza w południowej Afryce miała miejsce w latach 2015-2016. Wiele regionów nie zdołało naprawić szkód spowodowanych poprzednimi suszami, a już muszą zmagać się z kolejnym kataklizmem. Do tego dochodzi niestabilna sytuacja polityczno-społeczna. Od lat toczą się konflikty na granicy z Somalią i Erytreą. To dwa główne powody powracających w ostatnich latach klęsk głodu w Etiopii.
Głód wszędzie obecny
Dilla leży na południu kraju. Mieszka tam około 80 tys. ludzi, choć w ostatnich latach liczba ta zwiększyła się nawet do 120 tys. Młodzi ludzi z okolicznych wiosek przyjeżdżają do Dilla i poszukują pracy. Niestety o pracę jest tu bardzo trudno, dlatego wiele osób w tym mieście głoduje. Najtrudniejsza jest sytuacja rodzin wielodzietnych, opuszczonych matek i kobiet w ciąży, a także osób starszych, o których nikt nie dba.
Niedożywiona kobieta w ciąży ma bardzo małe szanse na urodzenie zdrowego i silnego dziecka. Jeśli do tego dojedzie późniejszy brak zdrowego i odżywczego jedzenia dla noworodka to konsekwencje są poważne. Gdy w organizmie zaczyna brakować podstawowych składników odżywczych, dochodzi w nim do wielu zmian. Objawy niedoboru białka i kalorii to: niedowaga, spowolnienie wzrostu, zmiana zachowania – apatia, problemy z koncentracją, nerwowość, owrzodzenia ust, wypadające włosy i paznokcie. Obrzęk brzucha, czyli nieproporcjonalnie duży brzuch w porównaniu do wychudzonych ramion i nóg był przez lata najpowszechniejszym symbolem głodujących w Afryce. W przypadku niedoboru witamin i minerałów pojawia się m.in. anemia, opóźnienie rozwoju fizycznego i umysłowego, krzywica, kurza ślepota. Zmieniają się też włosy. Siostra Helena Kamińska zauważa niedożywione dzieci, które przychodzą do szkoły lub na popołudniowe zajęcia do oratorium. Jednym z pierwszych poważnych sygnałów jest czerwony kolor włosów. To sygnał, że dziecko głoduje. Siostry salezjanki robią wszystko, co mogą, aby zapewnić niedożywionym jedzenie.
Przedszkolna pomoc
W przedszkolu dzieci dostają codziennie o godzinie 10.30 bułeczkę i herbatę, czasami sok. Jeśli zabraknie prądu, to dzieci otrzymują ciastka, włączenie generatora jest zbyt kosztowne. Bułeczki dla 570 dzieci wypiekane są na miejscu. Kupno tak dużej ilości pieczywa w sklepie jest nieopłacalne. Ceny są zbyt wysokie. Siostry salezjanki otworzyły małą piekarnię, w której codziennie wypiekane są bułki i chleb. W oddzielnym budynku postawiono duży piec i maszynę do zagniatania ciasta.
Dla niektórych przedszkolaków bułeczka otrzymana od sióstr jest jedynym posiłkiem w ciągu dnia. Jedna z dziewczynek jak tylko zobaczy, że ktoś niesie bułeczki, natychmiast biegnie i prosi o jedną. Od rana czeka na moment, kiedy będzie mogła coś zjeść. Ponad 80 dzieci wpisane jest na listę osób potrzebujących dożywiania. Co tydzień otrzymują od sióstr salezjanek fafę. To odżywcza mąka, z której można ugotować coś podobnego do kaszki manny. Jedna miseczka wystarcza na cały dzień. Dzieci odzyskują siłę, zaczynają lepiej się uczyć i bawić.
Niestety, mimo posiłku w przedszkolu, rozdawania fafy, niektóre dzieci dalej są zaniedbywane przez rodziców, którzy popadają w nałogi. Czasami okazuje się, że mimo starań rodziców, panuje w rodzinie jeszcze większa bieda i głód. Ten stan jest bardzo często przez rodziny etiopskie ukrywany. Siostra Helena wówczas, gdy zauważa czerwony odcień włosów, reaguje przychodząc im z pomocą. Przygotowuje dla nich ukręcane jajko z cukrem i dodatkiem mleka. Po miesiącu organizm wraca do względnie dobrej formy.
W Wielkim Poście zebrane środki w kampanii FAFA DLA DILLA przekażemy s. Helenie, która dba o potrzeby niedożywionych. Zebrane fundusze zapewnią posiłek dla potrzebujących na rok. Do zakupów potrzebnych produktów – fafy, mąki, oleju trzeba doliczyć koszty transportu. Jeden transport fafy, który wystarcza na trzy miesiące, kosztuje około 100 000 birr, czyli ponad 12 000 zł. Sytuacja mieszkańców Dilla jest trudna. Brak jedzenia to jeden z problemów. Kolejną bolączką jest liczba osób chorujących na AIDS. Przede wszystkim młodych kobiet i matek, które bez wsparcia szybko zostaną zniszczone przez chorobę i pozostawią dzieci. Czasem trudno jest uwierzyć, że ludzie muszą żyć w takich warunkach. Dzięki naszemu wsparciu będziemy mogli, choć częściowo pomóc podopiecznym placówki misyjnej w Dilla.
Magdalena Torbiczuk
