Aktualnie jestem dyrektorką we wspólnocie. Odpowiadam za studentki, które żyją w naszym domu. Nie nazywamy tego akademikiem ani pensjonatem. Po prostu żyjemy pod jednym dachem, wszystko dzielimy. Jest to dla nich dom. W większości są to dziewczęta, które przyjechały z dalekich wiosek z wielką nadzieją na otrzymanie wykształcenia. Są objęte programem Adopcji na Odległość, w ten sposób je wspieramy. Dziewczyny, które mieszkają u nas 4-5 lat i odchodzą, zostawiają piękne świadectwo. Mówią, że nie tylko nauczyły się dobrze sprzątać i gotować. Nie tylko nauczyły się dobrze organizować swój czas i szanować drugą osobę, z którą dzielą pokój. Najbardziej nas cieszy, kiedy mówią, że spotkały tu Boga, że nauczyły się modlić i czują taką potrzebę. To jest piękne. Widzimy, że to jest to.

Pan Bóg działa wiele dobra. Czasami posługuje się nami. Mamy z tego wiele radości. Mieszka u nas studentka, która przyjechała z drugiego końca Ukrainy, spod rosyjskiej granicy. Jest ochrzczona w kościele prawosławnym. Tylko dwa razy w życiu była w cerkwi. Jej historia jest pięknym przykładem miłości Chrystusa — Dobrego Pasterza, który idzie po jedną zagubioną owcę. Kiedy trafiła do nas, zapragnęła przygotować się do sakramentów i przystąpiła do spowiedzi. Teraz wieczorami widzę, jak odmawia Koronkę do Bożego Miłosierdzia, zachwyciła się Słowem Bożym. Często prosi, żeby pomóc jej znaleźć czytania na następny dzień i je rozważa. Dużo modli się za swoją rodzinę, by też mogli zbliżyć się do Pana Boga. Jej obecne życie, jej pragnienie Boga — to są dla mnie cuda. Nie chodzi o wielką liczbę nawróconych ludzi. Cieszymy się każdą osobą, szczególnie młodymi ludźmi, którzy dochodzą do przyjaźni z Chrystusem. To jest największa radość.